Chengdu

Chengdu is een enorme stad, maar het centrum is eigenlijk net een dorp, alhoewel een vrij chaotisch dorp; markten, restaurants en lawaaierig verkeer, en buiten de stad heuse panda beren.

Het restaurant waar we neerstrijken doet alleen aan buffetten. Waarbij je wel zelf je eten moet koken. We krijgen een pot op tafel, half hete soep en half kokende olie, waar de rode pepertjes vrolijk op ronddrijven. Bij het eigenlijke buffet herkennen we eigenlijk niks. Nou ja, iets dat op een paddenstoel lijkt, en nog wat groente, maar voor de rest is alles onbekend. We scheppen een bordje op, lopen terug naar ons tafeltje en beginnen onze aanwinsten afwisselend in de soep en de olie te gooien. Zoveel is wel duidelijk, dit is een soort fondue, maar wat nou precies waar in moet, geen idee. Conversatie met de bediening is enigszins gelimiteerd vanwege de taalbarrière, maar al gauw komt er een dame achter ons staan, die af en toe geroutineerd met haar stokjes de stukjes weer uit de olie vist en op ons bord deponeert. ‘Zo is het wel goed’, lijkt ze te willen zeggen. En ze heeft gelijk. Wat wellicht maagwand is, is heerlijk knapperig geworden in de olie. Allerhande andere ingewanden smaken ook verrassend lekker, na een soep- of olie-dipje, en een willekeurig sausje, waarvan er ook vier of vijf op tafel staan. Wel wordt het, na de olie en een sausje, steeds lastiger de steeds slipperiger etenswaar met chop sticks naar binnen te werken. En ook voelen we na verloop van tijd onze lippen niet meer, die rooie pepertjes zijn toch wel heel erg scherp.

Ons eerste reisje in China was naar Sichuan, één van de provincies in het binnenland. En Sichuan staat bekend om zijn keuken, doorgaans iets dat aan ons wel besteed is. Chengdu, de hoofdstad van de provincie, is vol met markten waar van alles gegeten kan worden, maar er zijn ook honderden kleine restaurantjes, zoals ons fondue buffet – officieel Sichuan Hot-pot geheten -, waar we de eerste avond terecht gekomen waren. En waar we inderdaad heerlijk gegeten hebben, al weten we nog steeds niet precies wat het nou was.

Maar eten is niet het enige dat Chengdu te bieden heeft. De stad is ook één grote markt, en zodra je in de kleinere straatjes terecht komt is er van alles te koop, in wat voor een vorm dan ook. Met name de food market is bijzonder aantrekkelijk. De Chinezen zijn geobsedeerd met de versheid van eten, dus ze zullen eigenlijk alleen maar levende beesten kopen. Levende paling, gaat zo de plastic zak in, en hangt vervolgens te wriemelen aan het fiets stuur. Garnalen en krabbetjes, de scharen gelukkig afgetaped, gaan ook levend de plastic zak in (en, later, de pan, neem ik aan). De kip of eend wordt wel voor je ogen afgeslacht, maar alleen als je dat vraagt. Al met al een, letterlijk, levendig geheel, dus. En daartussen staan allerhande stalletjes met etenswaren, die allemaal even lekker ruiken. We hebben het nog een dag kunnen weerstaan, maar uiteindelijk zijn we toch maar allerlei typisch Sichuan snacks gaan proberen, zo van de stalletjes. En niet eens ziek geworden.

Al die kleinere straatjes lenen zich natuurlijk ook uitstekend om in een complete chaos te veranderen, en dat is dan ook het straatbeeld van Chengdu, van de vroege ochtend tot de late avond. Een en ander wordt opgeluisterd door het continue gebruik van de hoorn door iedere zichzelf respecterende autogebruiker (en dat zijn er nogal wat, tegenwoordig), het continue gebruik van de fietsbel door iedere zichzelf respecterende fietser (en dat zijn er ook nogal wat, zoals je misschien gewaar bent), en het maken van het geeft niet welke vorm van lawaai door iedereen die niet toevallig een auto of een fiets gebruikt op dat moment. Zo wordt er druk op houten kisten geslagen, zonder dat dat nou een duidelijke reden heeft, er wordt geschreeuwd, er wordt (natuurlijk) vrolijk gerocheld en gespuugd, kortom, geen moment rust op straat.

Chengdu is ook de plaats van de panda beren, er is een natuur reservaat zo’n vijftig kilometer naar het noorden, en een research centre net buiten de stad. De weg van de minste weerstand, en de meeste kans om uiteindelijk panda’s te zien, is een bezoek aan het research centre, en inderdaad, panda’s zijn enorm grappige beesten, cute, so to speak. En enorm groot. Toevallig waren er net twee baby panda’s, een één week en een drie weken oud, in het panda hospitaal, en als je net die enorme volwassen panda’s gezien heb, kun je je ogen niet geloven. Een baby panda is net iets groter dan een hand, niet meer. Een keer raden wat voor een huisdier mijn vrouw nou wil.

naar: de Boeddhistische grotten van Dazu